Een lichamelijk aandoening kan enorm vervelend zijn. Vooral omdat er vaak geen genezing voor handen is anders dan het slikken van een handje pillen die op hun beurt meestal weer bijwerkingen hebben. Waar we dan soms ook weer pillen voor moeten slikken.
Zou het mogelijk zijn dat we iets over het hoofd zien en dat de genezing wel degelijk voor handen is? Stel je voor dat de oplossing niet eens zo moeilijk is …
Ik ben heel benieuwd naar jouw visie. Geloof me vooral niet direct op mijn woord, ik ben immers zelf zo gek als een deur. Maar probeer eens te voelen terwijl je leest. Vraag het eens aan je hart in plaats van aan je hoofd. Zou dit waar kunnen zijn?
Wat geloof jij?
The Root Cause (leestijd 5 minuten)
“We can see the root cause,” riep Asha dolenthousiast, “we can see the root cause.”
Net daarvoor had ik mijn tafelgenootje een verhaal verteld over mijn visie op lichamelijke aandoeningen. Op het puntje van haar stoel gooide Asha er vervolgens zelf een mooi verhaal uit waarmee ze mijn visie onderstreepte.
Later die avond beschreef ik op mijn favoriete plek, aan de openhaard in de garage, mijn ervaringen van die dag. Precies op het moment, werkelijk op de seconde af, dat ik noteerde ‘bij aandoeningen is er altijd een root cause,’ kwam mijn huisgenoot binnen, zingend; “I can see clearly now.”
Wat is dan toch die root cause van onze aandoeningen? Dat zal ik uitleggen met hetzelfde verhaal als ik tegen Asha heb verteld.
“Tom, kom je ook mee?”
Op de grens van de bosjes en het speelplein staan mijn klasgenootjes Goofy en Jeroen naar me te roepen. Ze gaan met Mariette en Joyce, ook twee klasgenootjes, in de bosjes ‘dingen’ bij elkaar bekijken.
“Nee,” roep ik terug, “ik ga voetballen. Meisjes zijn stom.”
Ik ben op dat moment zeven jaar oud en ik spreek niet mijn waarheid. In mijn hart wil ik hartstikke graag mee. Eerlijk gezegd ben ik al een tijdje verliefd op Mariëtte maar dat durf ik niet te zeggen en ook deze opgelegde kans durf ik niet te grijpen. In plaats daarvan verzin ik een smoes en toon ik een ‘meisjes zijn stom’ masker om mezelf te beschermen.
Drie jaar later is mijn verliefdheid overgewaaid naar een ander klasgenootje, Monique. Het toeval wil dat ze plotseling vlakbij me staat als de pauze begint want haar jas hangt naast die van mij. Mijn hart stroomt over en ik wil niets liever dan naar haar uitreiken. Toch doe ik het niet omdat ik tegelijkertijd bang begin te worden.
“Ze vindt jou vast niet leuk,” hoor ik in mijn hoofd, “Goofy en Jeroen zullen je uitlachen.”
Er heerst een strijd binnenin mezelf en het wordt me letterlijk zwart voor mijn ogen. Ik moet me even vasthouden zodat ik niet omval en op het moment dat ik weer ‘bij zinnen’ ben, is Monique verdwenen.
In het laatste jaar van de lagere school sta ik een balletje hoog te houden als plotseling Henk en Laura voor mijn neus staan. Ik heb tegen mijn vriendjes opgeschept dat Laura, op dat moment het populairste meisje van de school, en ik verliefd op elkaar zijn.
“Hoi Tom,” zegt Laura terwijl ik de bal vasthoudt, “Henk zegt dat jij me wat wilt vragen.”
Dit is mijn kans. Hemeltjelief, wat vind ik haar mooi. Ik zou alles geven om haar hand vast te mogen houden.
“Nee hoor,” komt er uit mijn mond, “ik zou niet weten wat.”
“Echt niet?” vraagt ze met een uiterst lieve glimlach op haar gezicht.
“Nee.” Ik schud mijn hoofd, ga weer verder met hooghouden en Laura loopt weg.
Op dat moment breekt mijn hart maar Henk ziet enkel mijn ‘ik vind haar toch niet zo leuk’ masker.
Op de middelbare school zet dit patroon zich voort ondanks dat ik enorm in de smaak val bij het vrouwelijk schoon. Helemaal als ik me bekwaam in ‘breakdancing’. De mooiste meiden komen van heinde en ver naar mijn trainingen en mijn optredens kijken en vragen me vaak mee uit. Mijn hart schreeuwt; “JAAAaaaaa,” maar mijn hoofd antwoord iedere keer, “nee”.
Halverwege de middelbare school stort mijn leven plotseling in. Ik word getroffen door een ernstige vorm van de huidaandoening acne waardoor mijn gezicht onder de puisten zit. Vanaf dat moment trek ik me volledig terug van de dames. Logisch natuurlijk, aangezien deze aandoening me enorm onzeker maakt.
Maar is dat waar?
Ben ik onzeker geworden van de aandoening of was mijn onzekerheid, mijn angst, altijd al aanwezig? Het is duidelijk dat ik keer op keer voor de angst koos waardoor mijn verlangen nooit kon leven, nooit kon stromen.
Nu komt het.
De knapste koppen uit de geschieden, zoals Albert Einstein en Nicola Tesla hebben bewezen dat alles energie is. Alles!
Ook mijn verlangen.
En energie wil altijd stromen maar keer op keer op keer blokkeerde ik vanuit angst deze energie in mezelf. Geblokkeerde energie gaat zich op een gegeven moment uiten in een aandoening.
Stel dat jij altijd aardig gevonden wil worden waardoor je mensen geregeld over je grenzen laat gaan. Je wil de goede vrede bewaren en jaar na jaar onderdruk jij je boosheid. Op die momenten vreet jij jezelf van binnen op. Reken maar dat na verloop van tijd een ziekte (zoals bv kanker) je werkelijk van binnen op zal vreten.
Stel dat jij enorm bang bent om afgewezen te worden waardoor je altijd alles doet wat anderen van je vragen, ook als dat helemaal niet goed uitkomt. Je onderdrukt je eigen wensen en je toont jezelf eigenlijk als ‘een slappe zak’. Reken maar dat een ziekte (als bv impotentie) zal spiegelen wat zich in je bewustzijn afspeelt.
Stel dat jij hebt geleerd dat je nooit mag huilen. Reken maar dat een aandoening (zoals bv glaucoom) wederom ‘in het licht’ zal laten zien wat jij jezelf ‘in het donker’ aandoet.
Dat is wat een aandoening doet. Een aandoening maakt ons bewust van wat wij onszelf onbewust aandoen.
Genezen betekent bewust worden van de angst in jezelf en vanaf dat moment kiezen voor liefde. Zelfliefde! Daardoor kan de energie stromen en is de aandoening niet meer nodig als spiegel van onszelf.
Natuurlijk mogen we medicijnen gebruiken om het symptoom aan te pakken, zolang we beseffen dat dit enkel werkt als korte termijn behandeling. Als we niet ‘naar binnen’ gaan en het angstpatroon aanpakken, zal er altijd een (ernstiger) symptoom terugkeren.
Waarom kijken we nog niet op grote schaal op deze manier naar onze aandoeningen? Ik denk door een mix van meerdere factoren.
Wees in eerste instantie eens heel eerlijk naar jezelf. Wil jij oprecht naar binnen keren en veranderen of grijp je liever naar een ‘quick fix’?
1 – Onze eigen gemakzucht.
Daarnaast zijn we getraind om enkel naar het symptoom en niet naar de kern te kijken. Onze artsen doorlopen immers een studie medicijnen.
2 – Onwetendheid.
Als laatste heeft de maker van die medicijnen, de farmaceutische industrie er waarschijnlijk niks aan om ons werkelijk te genezen.
3 – Geld.
Wat ons te doen staat is om altijd te leren kiezen voor Liefde. In dit geval Zelfliefde.
“All you need is love,” zongen the Beatles al.
Een laatste vraagje om mee af te sluiten. Hoe denk jij dat het mogelijk is dat precies op het moment dat ik schrijf ‘bij aandoeningen is er altijd een root cause’, mijn huisgenoot zingend binnenkomt; “I can see clearly now.”
XXX
Tom
Geef commentaar