Omdat ik zo ontzettend heb zitten zweten tijdens het eerste gedeelte van de reis, kies ik in Frankrijk voor een nieuwe route. Ik verlang naar water en een frisse duik en daarom sla ik rechtsaf richting de oceaan. Bij de plaast Caen parkeer ik de auto langs het strand en precies op dat moment, begint het te regenen. Eventjes kruip ik in de slachtofferrol, dit heb ik weer, maar dan maak ik van de nood een deugd. Ik besluit om een middagdutje te doen want ik heb mijn bed immers bij me en aangezien het regent en niemand langs de auto loopt, slaapt ook Silly rustig.
Een uurtje later klaart het op en ik kies voor ‘a stroll on the beach’. Veel beter nog, ik neem mijn eigen keuken mee zodat ik lekker wat kan eten. Met een gasbrander, een wokpan, bestek en heerlijk ‘simpel’ eten, zoek ik een plek in het zand. Wat een genot zeg om mijn huis altijd bij me te hebben, besef ik smikkelend in het zonnetje. Terwijl de bonen in tomatensaus nog wat napruttelen, lopen er wat mensen langs en het lijkt alsof ze hun ogen niet van me af kunnen houden. Hebben ze misschien ook trek? Doe ik wat geks?
Hoe dan ook, ik merk dat het wat met me doet. Zullen ze denken dat ik een zwerver ben? Kijk die arme kerel nou zitten met enkel een hond om hem gezelschap te houden. Ik merk dat de verhalenverteller in mijn hoofd bang begint te worden. Het liefst pakt hij direct alle spullen op en gaat hij ergens zitten waar niemand hem ziet. Misschien zelfs wel in de auto. Vroeger zou ik gehoor geven aan de angsthaas maar tegenwoordig los ik het anders op.
Wanneer mijn hoofd zich gaat bezighouden met wat anderen van me denken, zeg ik tegenwoordig; “Ik ben een leeuw. Ik ben een leeuw.” En dan denk ik; Wat zou een leeuw doen? Zou die zich drukmaken om wat anderen van hem vinden? Zou een leeuw zich laten afhouden van zijn prooi? Dat zorgt ervoor dat ik begin te glimlachen, mijn borst wat omhoog komt en ik de ‘kijkers’ vriendelijk groet. “Bonjour!” Het maakt me vervolgens weinig uit of ze wat terugzeggen.
Silly zit ondertussen als een sphinx naast me, hem lijkt de aandacht niet te deren. Maar voordat ik wat over hem vertel, wil ik graag de onstaansgeschiedenis van ‘de leeuw’ met je delen.
Jaren geleden zat ik met mijn toenmalige vriendin naar een documentaire van Tony Robbins te kijken. Op een gegeven moment haalt Tony een man op het podium die aangeeft dat hij problemen in zijn huwelijk ondervindt. Tony begint een verhaal te vertellen over een jonge leeuw die zijn familie kwijtraakt en wordt gevonden door een kudde schapen. Ze nemen de jonge leeuw onder hun hoede en op het moment dat de leeuw tot een prachtige adolesent is uitgegroeid, lange manen en al, is het enige wat hij zegt … “Behhehheeeee, Behheheeeeee”
Todat zijn echte familie hem terugvindt. Ze verscheuren de schapen terwijl de leeuw blaat; “behhehheeee, niet doen, dat is mijn familie, behheheeee.” Dan tillen twee reusachtige mannetjes hem op en ze plaatsen de jonge leeuw tussen hen in, boven een plas water. Terwijl ze alledrie hun reflectie bekijken, vragen de grote mannen woest; “Op wie lijk je?” De leeuw schrikt zich een hoedje nu hij ziet wie hij werkelijk is en voor het eerst van zijn leven brult hij een oerharde brul.
De man op het podium kijkt Tony Robbins aan, begint te lachen en zegt; “Hmm, je hebt het over mij.” Ook Tony lacht en samen beginnen ze vervolgens luid te brullen.
“Holy fuck,” zeg ik terwijl ik mijn vriendin aankijk, “dit gaat over mij. Ik voel de waarheid ervan in heel mijn lichaam.” We beginnen vervolgens niet te brullen maar de manier waarop ze me glimlachend aankijkt, laat niks te raden over. “Deze komt binnen” zeg ik, “ik ga even een stukje wandelen.” Op het moment dat ik de voordeur achter me dichttrek, besluit ik om naar het strand te gaan waar ik lekker kan uitwaaien.
Het is op dat moment november en half tien ‘s avonds. Donker dus en de strandtenten zijn alweer afgebroken. Terwijl ik in de richting van de branding loop, ga ik plotseling ergens op staan. Ik buk om het op te pakken en ik voel een hard vormpje waar ik met mijn telefoon een licht op schijn. Wat denk je?
Een plastic leeuw.
Genietend van mijn wraps zie ik ondertussen meedere honden samen spelen. Silly doet niet mee maar dat kan ook zijn omdat hij mijn eten erg interessant vindt. Toch geloof ik ergens dat het goed voor hem zou zijn als hij niet meer alleen is. Aan de andere kant ben ik daar niet helemaal zeker van want hoe zou ik dat moeten vormgeven in de auto? Met de twijfel in mijn stem zeg ik vervolgens toch hardop; “Volgens mij is het een goed idee als Silly een maatje heeft en ik nog een hond erbij neem.”
P.S. Ik had dit blog ook ‘Volg mijn hart’ kunnen noemen, of ‘Op pad naar Zelfliefde’, had ook gekund. Ik ben dol op de magische toevalligheden die Carl Jung de naam ‘synchroniciteiten’ heeft gegeven. Ikzelf gebruik graag de term ‘een knipoog van God’. (De magie van) God heeft de laatste jaren mijn interesse enorm te pakken en daarvoor uitkomen hoort in mijn geval bij ‘het pad naar zelfliefde’. Ik wil volledig mijn waarheid leven. Dat wat zich binnenin me afspeelt hetzelfde is als wat ik naar buiten toe laat zien. Ik wil mezelf niet meer kleiner maken en de angst voor afwijzing aan het roer van mijn leven laten staan. Zelf(liefde) aan het stuur … van Ewa.
Geef commentaar