*The audio is spoken in English for everybody to enjoy
“God, wat houdt u zoal bezig?” vraag ik terwijl ik met mijn hond Silly aan het wandelen ben. “En wat denkt u eigenlijk van ons?” Ik ben nog niet uitgesproken als mijn gedachten me beginnen te vertellen dat het onzin is om vragen rechtstreeks aan God te stellen.
Stom eigenlijk van mijn gedachten omdat ik al ‘ontelbaar’ keer heb ervaren dat ze geen gelijk hebben. God beantwoord wel degelijk onze vragen, alleen dienen we dan wel rekening te houden met het gezegde; “God works in mysterious ways.” Een antwoord komt (in mijn ervaring) in de vorm van een ‘zich vreemd gedragende’ vogel of ander dier, in een paar regels van een boek en/of film, in de woorden van een gesprek dat we opvangen, in een droom … liedjes in ons hoofd. Het kan van alles zijn maar zelden wordt de informatie (wederom in mijn ervaring) rechtstreeks woordelijk toegesproken.
Ik denk dat mijn gedachten gewoon een beetje bang zijn. Bang voor de mening van andere mensen en dat ze het daarnaast moeilijk vinden om te vertrouwen in het feit dat God werkelijk zoveel om mij geeft dat hij me altijd bijstaat. Dat God zelfs rechtstreeks met me zou communiceren. Waarschijnlijk hebben mijn gedachten gewoon teveel ‘geleden’ onder de invloeden van Jan en Alleman. Kletsen ze gewoon na wat ze gehoord hebben.
Datzelfde geldt niet direct voor mijn hart. Mijn hart weet meestal wel beter en daarom probeer ik meer en meer mijn hart te betrekken in mijn innerlijke discussies. Komt deze informatie uit mijn hart of uit mijn hoofd? Speelt er angst/wantrouwen op de achtergrond of juist liefde/vertrouwen?
Zoveel mogelijk bij mijn gedachten vandaan blijvend en met mijn ogen wijd open om eventuele tekens niet te missen, loop ik verder met mijn trouwe viervoeter. Plotseling strijkt een reiger neer, zo’n vijftig meter voor ons en midden op het wandelpad. Als we tot op een meter of vijfentwintig zijn genaderd, volgt een intense ‘staredown’ tussen de vogel en mijn hond. Beiden stokstijf stil als een stilte voor de storm. Op het moment dat ikzelf weer een paar stappen zet, vliegt de vogel hard krijsend weg en wil ik de spirituele betekenis van de reiger opzoeken. Plotseling hoor ik echter ‘ROXY MUSIC’ in mijn hoofd.
‘Love is the drug for me. Love is the drug that I am thinking of’.
Ik merk direct aan een ‘opening’ in mijn hartstreek dat de de woorden me raken. Meer en meer begrijp ik dat God werkelijk is zoals wij zijn. Dat we echt zijn geschapen in zijn/haar evenbeeld. Dat God, net als wij, opbloeit van liefde en het (van ons) nodig heeft.
Wil ik verdergaan met het opzoeken van de reiger, hoor ik ‘SPANDAU BALLET’ in mijn hoofd.
Potverdikkie, deze boodschap laat weinig te raden over. Zo denkt God over ons. Het is een verduidelijking van wat we eerlijk gezegd allemaal al weten. We maken er een potje van en God kijkt met lede ogen toe. Lieve allemaal, dat kunnen we beter, toch?
Goed, laat ik me in eerste instantie maar houden aan een bekende spreuk van Mahatma Gandhi; “You must be the change that you want to see in the world.” Niks van een ander eisen maar vooral zelf beter mijn best doen. Sowieso is er in mijn geval nog genoeg ruimte tot verbetering om God bij te staan in zijn werk. Doe je met me mee? Zo te zien kan God onze liefde en medewerking goed gebruiken.
Bedankt
P.S. Die reiger komt wel een andere keer 🙂
Geef commentaar