*De audio is in het Engels
Ik bevind me in de keuken van het appartement waar ik ben opgegroeid. Het is een flat van vijf etages en de flat die altijd voor de onze heeft gestaan, is nu vervangen door een bos. Het begint te schemeren en ik voel rillingen door mijn lichaam gaan. Er is iets wat me angst aanjaagt en aan de rand van het bos zie ik de reden; Al snuivend en grommend komen weerwolven tussen de bomen vandaan geslopen.
Zonder enige twijfel weet ik dat ze naar mij op zoek zijn. Ik doe het licht uit en ik verstop me onder de tafel. Mijn acties lijken echter geen nut te hebben want al snel staan ze voor het raam. Ze hebben me geroken, er lijkt geen ontkomen aan. Ik zet me schrap en bereid me voor op de strijd als plotseling een teken zo groot als een A-viertje flikkerend oplicht, met daarop de tekst;
Find the light in St Godard.
Ik word wakker, pak direct mijn telefoon, Google, St Godard en het blijkt een bestaande kerk in de Franse plaats Rouen. Een week na de droom neem ik mijn intrek in een B&B in Rouen. Het is op dat moment zaterdagmiddag en wandelend door de stad stuit ik eerst op de Cathédrale Notre-Dame de Rouen. Een gigantisch kerk, de grootste van Rouen wat overigens de stad van de honderd kerken blijkt te zijn. Toch stuit ik al snel daarna op de, in vergelijking met de Cathédrale Notre-Dame de Rouen, kleine kerk St Godard.

De deur staat open en de klanken van uiterst bombastische orgelmuziek komen naar buiten. Ik kijk wat om me heen en vraag me af of ik wel goed zit. Dit soort muziek staat me namelijk helemaal niet aan, ik word er zelfs een beetje bang van. Ik had gehoopt dat hier een priester zou staan en dat hij me zou ontvangen met de woorden; “Hallo meneer Leidelmeijer. Ik had u al verwacht en ik zal u alle spirituele geheimen bijbrengen die u wenst.” Maar niet dit.
Net op het moment dat ik rechtsomkeert wil maken, komt een ouder echtpaar naar buiten en ik vraag hen of dit de kerk St Godard is. Ik heb nog enigszins de hoop dat ik fout zit en dat ze me ergens anders naartoe zullen sturen. “Jazeker,” verzekeren ze me echter vriendelijk, “gaat u alstublieft snel naar binnen. Het concert is prachtig.”
Na twee keer diep ademhalen stap ik naar binnen en al snel zie ik een organist zich met volledige overgave uitleven. De houten banken zijn voor hooguit vijf procent gevuld met instemmend knikkende, grijze mensen. Verward neem ik achteraan plaats. Ik bekijk de, overigens prachtige, glas in lood ramen met de hoop dat ik daarin een teken zal ontdekken. Maar helaas maken de ramen me niks duidelijk. Ook de organist kan me na zijn concert, wat nog een uur heeft geduurd, geen verklaring voor mijn droom geven. Ja je leest het goed, ik ben zelfs aan de beste man om uitleg gaan vragen.
Niks, noppes, nada. Teleurgesteld rij ik de volgende dag terug naar huis.
Gelukkig ontvang ik een week later de uitleg van een vriendin. Met meer afstand dan ik kan ze naar de droom kijken en ze vertelt me het volgende; In de droom ben ik bang van de weerwolf en hoewel ik het probeer, lijkt er geen ontsnappen aan. Vervolgens gebeurt in Rouen hetzelfde. Ik wil dat wat op me afkomt, ik noem het bombastische-donkere-een beetje duivelse klanken, liever niet ontmoeten maar juist wanneer ik daarvan weg wil, vertelt het echtpaar me dat ik goed zit.
“Tom, je bent bang van je eigen bombastische-donkere-duivelse, kant,” zegt ze. “Daar wil je van weg maar dat gaat nooit lukken. Dat zit in je, daar kan je niet aan ontsnappen. Je zal het licht vinden wanneer jij je donkere kant omarmt. Dat is namelijk je kracht die roept … Krijg de klere! Tot hier en niet verder! Je bekijkt het maar! Ik wil het zo en zo gaat het ook gebeuren! Dat is die boosheid die met zijn vuist op tafel slaat en heel duidelijk zijn grenzen aangeeft. De kracht die ervoor zorgt dat jij krijgt in het leven wat je wilt hebben en die nooit over zich heen zal laten lopen. Die grootsheid die zich nooit en te nimmer kleiner dan een ander zal maken.”
Wauw, voel ik in al mijn cellen, zo kloppend. Ze beschrijft precies wat ik mis.
Nog een ‘wauw’ overigens! Ik wil even stilstaan bij de super creatieve vormgeving en de diepgang van deze droom. Daarnaast bij het feit dat ik, precies een week later op precies die tijd de kerk binnenstap. Niet een dag eerder of een week later of in dit geval zelfs maar een uur eerder of een uur later … Nee precies dat moment. En denk nog even aan het oudere echtpaar, precies op dat moment.
‘How the fuck’ kan degene die dit geregisseerd heeft, dat allemaal weten?
Goed, voor dit moment … omarm ik mijn weerwolf!
Bedankt
Geef commentaar