Wat wil ik nou eigenlijk … echt?
Deze vraag heeft me – misschien wel veel te – lang beziggehouden.
Hoe geef ik het best gehoor aan mijn hart?
Wil ik dat mijn boek ‘Geliefd – Een wonderbaarlijke route naar inzicht’ over de hele wereld wordt gelezen? Dat uitgeverijen en filmproducenten om mijn handtekening in de rij staan en dat ze niets liever willen dan dat ik meerdere delen schrijf? Wil ik dat oneindig veel mensen bij me komen met hun uitdagingen en aandoeningen en dat ik ze mag bijstaan bij hun heling? Wil ik een prachtig huis aan de Middellandse Zee waar ik deze mensen kan ontvangen? Wil ik rondrijden in een camper en genieten van ontmoetingen met gelijkgestemden? Wil ik alles wat ik zojuist heb opgenoemd?
Wat wil ik nou eigenlijk echt?
Natuurlijk is alles mogelijk. Alles kan. Toch, als ik denk aan het feit dat één van de zojuist genoemde zaken al bewerkstelligd is, maakt mijn hart – op dit moment – geen vreugdesprongetje.
Waar doet ze dat dan wel van?
Het houdt me bezig terwijl ik mijn hond aan het uitlaten ben in een mooi natuurgebied net buiten mijn woonplaats. Hij, Silly, duikt net als een poolvos de bosjes in op zoek naar een muis, een vogel of whatever, als in mijn hoofd een liedje duidelijk komt opzetten …
‘Kate Bush – Cloudbusting’ en vooral de zinnen …
Wauw, ervaar ik plotseling! ‘I just know that something good is gonna happen’. Dat is het! Dat is wat ik wil! Ik wil een gevoel. Een gevoel van blijde verwachting. Net als tijdens mijn ‘magische’ reis door Andalusië (Geliefd 2 De knipoog van God. Dit boek is in de maak ‘as we speak’) waarbij de ene na de andere synchroniciteit – knipoog van God noem ik het liever – op mijn pad kwam. Het klopt ook eerlijk gezegd wel dat dit avontuur nog niet is afgerond.
Direct nadat ik dit besef, speelt een nieuw lied zich af in mijn hoofd; ‘Carlie Simon – Coming around again’ en vooral de zinnen
Geweldig! De reis, het spel, de knipoog van God krijgt een vervolg. Dat de bizarre plotwendingen nog niet zijn afgelopen, vult me met een gevoel van plezier en nog iemand anders lijkt ‘goede zin’ te hebben. Met zijn borst vooruit, zijn staart kwispelend omhoog en iets zwarts in zijn bek komt Silly aangelopen. Oeps, een klein muisje hangt er enigszins spartelend bij. Arm diertje. Omdat ik weet wat er gaat komen wend ik even mijn gezicht af zodat alleen mijn oren het ‘verorberende bottenbreken’ nog waarnemen. Gelukkig eet mijn hond wel op wat hij vangt, anders zou het helemaal zo sneu zijn.
Eenmaal weer in de auto op weg naar huis neem ik de korte route door ‘de Boezem’, het lokale industrieterrein. Ik kan lekker doorrijden want zo halverwege de avond is het hier uitgestorven. Totdat ik een absoluut niet noemenswaardige bocht in ga en plotseling in de remmen moet. Midden op de weg, in het gebied waar hij absoluut niks te zoeken heeft, staat ‘ie’ me trots aan te kijken. Een prachtige Canadese gans. “Zie me,” lijkt hij te willen zeggen, “en weet waar ik voor sta.”
Gelukkig weet ik dat maar al te goed. Avontuur! De gans is een avonturier.
Oeh spannend. Wanneer gaat het avontuur van start? Als het aan mij ligt vandaag nog maar helaas heb ik daar niks over te zeggen …
Geef commentaar