Ik was negentien jaar oud toen ik Julia ‘mijn’ meisje mocht noemen. Ze was mijn allereerste liefde. Voor die tijd had ik veel meiden leuk gevonden maar mijn angst om afgewezen te worden had het altijd gewonnen van mijn verlangen.
Direct aan het begin van onze relatie had Julia me verteld dat ze voorlopig geen seks met me kon hebben. Ze was een jaar daarvoor aangerand door een paar mannen en het zou nog wel even duren voordat ze zich weer kon openstellen. Voor mij was dat totaal geen probleem en misschien vond ik het zelfs wel fijn. Ik had ‘het’ al negentien jaar niet gedaan, ik kon best nog even wachten.
Toch zou seks met Julia er niet van komen omdat ik de relatie vrij snel wilde verbreken. Zenuwachtig stond ik op het treinstation op haar te wachten maar toen de trein stopte, kwam Julia er niet uit. Destijds reed de trein maar één keer per half uur en van mobiele telefoons hadden we nog nooit gehoord, dus ik besloot dertig minuten te wachten. Gek genoeg stapte Julia toen ook niet uit de trein, waarop ik naar huis terugging zodat ik haar daar kon bellen.
“Ga maar gauw naar het politiebureau,” zei haar moeder, “Julia is op het station bedreigd door een man met een mes. Gelukkig is er niks gebeurd want wonder boven wonder deden op dat moment twee agenten hun ronde. Ze hebben de man ingerekend en ook Julia meegenomen om aangifte te doen.”
Ik ben direct naar het bureau gegaan en met de voorgeschiedenis van Julia in mijn achterhoofd kon ik het op dat moment niet over mijn hart verkrijgen om de verkering te verbreken. Onze relatie bloeide daarna even op en ook seks deed zijn intrede. Maar jammer genoeg kwam bij mij toch de wens opnieuw opzetten om de relatie te beëindigen. Opnieuw raapte ik al mijn moed bij elkaar en deze keer besloot ikzelf de trein te pakken zodat ik het nieuws bij haar thuis kon vertellen. Met klamme handen belde ik aan en het was haar moeder die de deur opende. “Hoi Tom,” zei ze, “je moet maar gauw naar het ziekenhuis gaan want na een routinecontrole moest Julia daar blijven. De artsen denken een nare aandoening aan haar baarmoeder te hebben ontdekt.”
Toen ik in het ziekenhuis aankwam trof ik Julia ‘groen en geel’ als een hoopje ellende. De artsen waren direct met een antibiotica kuur gestart waar ze allergisch voor bleek te zijn. Opnieuw kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om de verkering te beëindigen. Een paar dagen later bleken de artsen een foutje gemaakt te hebben en met Julia was helemaal niks aan de hand.
Stel nou … stel nou dat jij voor een belangrijke beslissing staat en het leven gooit je zulke bizarre curveballen op … waarschijnlijk moet je dan je mening herzien 😉
Bedankt, veel plezier, geniet van God en tot gauw.
Geef commentaar