“Ik wil de mannelijke energie beter begrijpen,” zei ze, “snappen waarom het me niet lukt om een relatie stand te laten houden.”
Met deze vraagstelling kwam Mandy bij me en we hadden afgesproken dat ze vijf dagen zou blijven (Zuid Spanje, weg van alles) zodat we goed de diepte in konden gaan.
“Vind je het goed als ik om een droom vraag wat betreft jouw uitdaging,” vroeg ik vlak voordat we de eerste nacht gingen slapen.
Ze keek niet gek op van mijn verzoek en antwoordde; “Zeker weten, daarom ben ik hier.”
In de droom zag ik Mandy als een stenen mummie. Ze zette een drietal passen en toen viel haar stenen hoofd eraf. Daaronder was haar ‘normale’ gelaat zichtbaar en ze keek enorm verdrietig. De beelden werden vergezeld door het lied ‘Ik voel me zo verdomd alleen’ van Danny de Munck.
“Ik heb inderdaad een droom mogen ontvangen,” zei ik aan het ontbijt en direct zag ik een scheurtje in haar masker. Alsof ze zelf al wist wat eraan zat te komen. “Wil je dat ik het je vertel?” vroeg ik haar en ze knikte goedkeurend met een traan in haar ogen.
Terwijl ik mezelf uitsprak, begonnen te tranen rijkelijk te vloeien en ze maakte zich klein als een ‘balletje’. Het verdriet kwam nog meer naar buiten toen ik vertelde welk lied de droom had vergezeld. Ik mocht getuige zijn van een prachtig moment. Voor het eerst van haar (volwassen) leven liet ze haar ware inborst aan een man zien.
Ze was zo bang geweest om haar kwetsbaarheid te tonen dat ze – tot dit moment – altijd door een masker van hardheid had geleefd.
Het is onmogelijk om niet je ware aard te laten zien en toch een liefdevolle relatie aan te gaan. De kans is reuzegroot dat je enkel partners zal treffen die hetzelfde doen. Binnen is nu eenmaal buiten.
De rest van de week, ze bleef twee dagen langer, hebben we geoefend met ‘de waarheid’.
“Sorry hoor, je vertelt nu mooie verhalen door je masker,” zei ik op momenten dat ik het zo voelde, “ik wil de ware Mandy zien.” (Vond ik zelf in het begin ook best eng, maar ik wist dat dit de enige manier was) Heel soms was Mandy dan even boos, op haar tenen getrapt, om al snel weer moedig de dialoog met mij aan te gaan. Het duurde niet lang voordat ze de bal soms naar me terugkaatste en zei; “Sorry hoor Tom, je verzandt in verhalen. Ik voel er niks van.”
Vervolgens heb ik de rest van de dagen niet meer met haar gesproken 😉 ! Geintje.
Het zou wel heel erg vreemd zijn als ikzelf niet geregeld met dezelfde uitdaging als Mandy worstel. Het heeft een reden dat ‘hulpvrager’ en ‘hulpverlener’ bij elkaar uitkomen. Binnen is nu eenmaal buiten.
Zou het Mandy gelukt zijn om haar spiegelbeeld te veranderen? De ‘kernoorzaak’ is in ieder geval bekend – zoals altijd ligt die in jezelf en – Er zullen echter nog heel wat ‘Moedige Mandy Momenten’ nodig zijn om niet in het oude patroon te vervallen.
Go Mandy!
Geef commentaar