Daar waar het bos overgaat in het strand, precies op die plek ligt mijn huisje. De bomen zijn niet meer zo dicht op elkaar gepakt waardoor de invloed van de zon heerlijk voelbaar en ook de schaduw ruim aanwezig is. Zet ik vijf stappen dan is er enkel nog zon, fijn zand en zee.
Omdat ik graag mijn ‘El Dorado’ wil bezoeken, pak ik de trein en ik geniet van de tocht langs groene landerijen. Halverwege de rit stopt de trein echter en als ik uit het raam kijk zie ik een heleboel soldaten. Ik besef direct dat ze naar mij op zoek zijn en ik vlucht naar het achterste treinstel waar ik eruit spring.
Ik besluit om de tocht te voet voort te zetten en door de weilanden mijn weg naar het huis te vinden. Helaas blijken de soldaten hier rekening mee gehouden te hebben want bij twee omwegen die ik neem, versperren ze me opnieuw de weg.
“Laat maar zitten,” hoor ik een stem in mijn hoofd zeggen, “het huis is vast niet zo fantastisch als het lijkt.” Ik wil rechtsomkeert maken totdat er plotseling een ander geluid klinkt: “Dat zal je enkel kunnen weten wanneer je er bent geweest.”
Prompt word ik wakker.
Boodschap; Er zal altijd weerstand optreden wanneer we onze wensen, verlangens en dromen willen verwezenlijken. Geef niet op!
Bedankt God!
Geef commentaar