“Hey Tom, ga je ook mee?”
Op de rand van het schoolplein, met één voet al in de bosjes, riep Goofy me. Samen met Jeroen, Marjolein en Mariette 2 (we hadden destijds twee meiden met dezelfde voor en achternaam in de klas, vandaar het nummer) wilde hij uit het zicht tussen de struiken, stiekem ‘dingen’ bij elkaar gaan bekijken.
“Nee joh,” antwoordde ik, “meisjes zijn stom, ik ga voetballen.”
Op dat moment sprak ik niet mijn waarheid. Ik had allang een oogje op Mariëtte maar ik vond het veel te spannend om daar eerlijk voor uit te komen.
Twee jaar later, in groep acht van de lagere school, was mijn ‘oogje’ verschoven naar Monique en omdat haar jas naast die van mij hing aan het begin van de pauze, stond ze plotseling vlakbij me.
Mijn hele hart en ziel wilden naar haar uitrijken, haar vertellen hoe mooi ik haar vond en hoe graag ik hand in hand met haar over het schoolplein wilde wandelen.
Maar mijn hoofd dacht daar anders over. “Ze vindt jou vast niet leuk,” vertelde het me. “Ze zegt vast nee en dan zullen Goofy en Jeroen je uitlachen.”
Er ontstond zo’n strijd in mij dat het letterlijk even zwart voor mijn ogen werd en ik me aan de kapstok moest vasthouden. Toen ik weer helemaal bij mijn positieven was, was Monique verdwenen en mijn kans verkeken.
Op de middelbare school werd mijn interesse in meisjes alleen maar groter en – gelukkig zou je zeggen – hun interesse in mij ook. Helemaal toen ik me had bekwaamd in breakdance en ik tijdens elke schooldisco mijn kunsten liet zien. De mooiste meiden vroegen me mee uit en ze hadden er soms tien kilometer fietsen voor over om mij te zien trainen.
Toch lukte het me nooit om over mijn angst te stappen en dus belandden de dames uiteindelijk altijd in de armen van een andere jongeman.
En toen ik vervolgens ook nog werd getroffen door een huidaandoening die vooral mijn gezicht bedekte, zakte mijn zelfvertrouwen wat betreft het vrouwelijk schoon volledig onder het vriespunt.
Wat een ellende.
Maar is dat zo? Zo binnen zo buiten!
Ik werd niet onzeker van mijn huidaandoening, mijn onzekerheid – mijn angst – manifesteerde zich als huidaandoening. Keer op keer liet ik mijn verlangens vanuit de angst voor afwijzing niet stromen en daarmee zorgde ik voor ongemak in mezelf. De huidaandoening spiegelde aan de ‘buitenkant’ wat ik mezelf aan de ‘binnenkant’ aandeed.
Het is het angstpatroon dat ik onder ogen moet zien en vervolgens niet meer naar zijn pijpen dansen waardoor de energie (mijn verlangens in dit geval) ongehinderd kan stromen en de aandoening niet meer als spiegel nodig is.
Helaas focussen crèmes – pillen – huisartsen – dermatologen – schoonheidsspecialisten zich enkel op dat wat we kunnen zien.
Genezing is echter altijd ‘an inside job’ en het medicijn heet Zelfliefde
Geef commentaar