Het zou prachtig zijn als ik met mijn gasten naar een waterval zou kunnen gaan. Dat dacht ik bij het opstaan hardop toen ik een periode in Spanje verbleef en daar mensen (uit Nederland) ontving om samen met mij aan innerlijke groei te werken. Bij dat proces gebruik ik graag lange wandelingen in de natuur met diepgaande gesprekken en wat is er mooier om onderweg bij een waterval uit te komen?
Tegen lunchtijd wandelde ik over het strand en een ‘melkwit’ jochie met oranje haar viel me op. Het is niet zo heel gek dat ik hem zag want veel andere mensen waren er niet op het strand. In Nederland zou het waarschijnlijk zwart van de mensen gezien hebben met drieëntwintig graden en een strakblauwe lucht maar in Spanje denken ze daar anders over.
“It’s impossible that you guys are Spanish,” zei ik toen ik langs het gezin liep waar het ventje toe behoorde. Ze bleken uit Australië afkomstig maar ze waren wel al vier jaar in Spanje woonachtig. In het Spaande dorp Polopos zelfs … ja dat dorp … van het RTL programma.
“You look like a fit guy,” zei Josh, de vader van het gezin. Ik trok mijn schouders op en knikte wat, wetende dat mijn fitheid er inderdaad mag zijn maar wat antwoord je op zoiets …
“Would you like to go on a hiking trip with me?” vroeg hij me toen,”I know a beautiful route but I don’t want to go alone.”
Ik had wel trek in het voorstel van Josh en rond een uur of vier begonnen we met z’n drietjes aan het avontuur. Hij had Tobias, het melkwitte ventje met oranje haren, ook meegenomen en bij tijd en wijle durfde ik niet te kijken als het jochie op gevaarlijke plekken liep. Josh zelf had daar veel minder last van en soms riep hij; “Hold on tight,” als hij met Tobias in zijn armen van rots naar rots sprong.
“Aaauuwwww,” … “Ooooppppss, sorry son. Sorry, boy sorry,” … waren ook vaak gehoorde kreten wanneer Josh zijn zoon door de prikkelbosjes ‘begeleidde’.
Steile rotsen, prikkelbosjes … met momenten was het best een uitdaging … maar … dan heb je ook wat …
Bedankt.
Geef commentaar