Het is gelukkig alweer heel wat jaartjes geleden dat ik met mijn ‘opstandige’ tienerdochter op een vreselijk pad was beland. Ik zal de details niet oprakelen omdat het niet bijdraagt aan de boodschap die ik wil vertellen maar ik wens het geen enkel gezin toe.
Elke vorm van hulp had gefaald totdat we op een dag een nieuwe begeleidster van Jeugdzorg kregen. Het was een vrouw van pas vijfentwintig jaren jong en ze kwam een kijkje nemen bij ons thuis. Ze wilde in eerste instantie alleen met mijn dochter spreken en dat deed ze in de huiskamer. Vervolgens was ik aan de beurt en daarvoor gebruikte ze de slaapkamer van mijn dochter.
“Wat een fijne ruimte,” zei ze als opener, “de energie voelt goed aan, dat heeft u goed gedaan.”
“Dank je,” was mijn antwoord terwijl ik de kamer in me opnam.
“Ik begrijp niet goed waarom u dochter ‘s nachts op straat rondhangt met mensen die absoluut niet goed voor haar zijn terwijl ze hier zo’n warme ruimte heeft?”
“Dat begrijp ik ook niet. Als ze in de problemen zit, zal ik haar altijd ophalen. Het maakt me niet uit waar ik naartoe moet rijden, ze is altijd welkom.”
“Hmmmm,” klonk ze bedenkelijk. Daarna stelde ze me nog een soortgelijke vraag en opnieuw moest ik haar het antwoord schuldig blijven. Vervolgens keek ze me recht in mijn ogen ….
“Meneer, weet u waarom u mijn vragen niet kan beantwoorden?” Ze wachtte mijn antwoord niet af en ging verder: “Omdat u het gewoon niet weet. U weet helemaal niks! Ja, nogal logisch zou u haar overal gaan ophalen om haar te helpen, maar dat noem ik materialistische hulp. Wat zich in het hart van uw dochter afspeelt, emotionele hulp, daar begrijpt u volgens mij helemaal niks van.”
BAAAAAAAMMMMMmmmmmmm. Het geluid van een figuurlijke klap in mijn gezicht! Tot in mijn diepste vezels voelde ik dat ze gelijk had.
Die dag heb ik mijn excuses aangeboden aan mijn dochter. Vervolgens heb ik haar de belangrijkste plek in mijn agenda gegeven; Ik blokte elke dinsdagmiddag en dan gingen we ergens lunchen. We kozen gezamenlijk iedere keer een andere lunchroom uit om een lekker broodje te eten en dan was het ‘haar’ tijd.
Binnen no-time had ik mijn ‘engel’ terug, de ‘duivel’ was uit haar verdreven. Tot dat moment leefden we wel in één huis, maar niet in één hart. Deze ervaring was voor mij de grootste eyeopener wat betreft het effect van oprechte aandacht.
Psychologen, psychiaters, artsen, speciale scholen, noem maar op … niemand kreeg voor elkaar wat de ‘nieuwe jongedame’ van Jeugdzorg wel lukte. Voor mij is dit een voorbeeld van Gods liefde. In elke ‘vorm’ zal hij trachten ons te bereiken om ons te geven wat we nodig hebben. De vraag is of we het op waarde schatten?
Bedankt!
P.S. Het gebeurt me tegenwoordig weleens dat ik mensen spreek die enorm veel ‘hinder’ ondervinden van het gedrag van hun kinderen. In plaats van hen een advies op te leggen, vertel ik ze dan mijn eigen ervaring. Hun ogen vertellen me vervolgens dat er van alles gebeurt in hun gedachten en … niet lang daarna vertellen ze me hun eigen succesverhalen ….
Geef commentaar